Na een jaar wachten is het eindelijk zover, het festival met de meest onhandige naam van de regio gaat beginnen: Intergalactic FM feat. Magic Waves bij PIP.
Onze trouwe wegpiraat en muziekkenner pur sang Renee Passet koos voor ons zijn persoonlijke favoriet per dag uit en legt uit waarom je ook die artiest moet bekijken op een nader te bepalen tijdstip.

Mick Wills

Mick Wills draaide al plaatjes toen de gemiddelde bezoeker van het Intergalactic FM-festival nog niet eens geboren was. Of met een rammelaar speelde. Voor vrolijkheid ben je bij de kleine man uit Beieren aan het verkeerde adres. Zijn dj-sets vol electro, new wave en techno zijn doorgaans inktzwart en gemeen. De laatste keren dat ik Wills achter de draaitafels zag (op Dekmantel en in OT301) moesten mensen huilen, zo goed was het.
Dollkraut

In een interview heeft Pascal Pinkert wel eens toegegeven dat hij liever in de jaren zeventig had willen leven. Toen bandrecorders met grote spoelen en analoge mengpanelen nog de norm waren en iedereen een vloeistofdiaprojector en een zitzak in de woonkamer had staan. Zijn onlangs verschenen album Holy Ghost People klinkt als een tijdmachine. Een ode aan vergeten soundtracks van obscure Italiaanse en Franse films. Waarin rammelende keyboards vol tremolo, Indiase sitars en huilende Theremins de toon aangeven. Ergens tussen Portishead en Trentemøller, maar dan zonder de pathos.

Marco Passarani

Ooit sliep ik bij Passerani op de bank. Of eigenlijk bij zijn moeder, want we spreken over lang geleden. Toen de Romeinse technomuzikant nog bij zijn ouders thuis woonde. ‘s Avonds aten we pasta puttanesca, waarna Marco me meenam naar een winkel waar de platen langs alle muren stonden opgestapeld. Een soort Clone, maar dan in het oude Rome. Passarani groeide met zijn label Nature en distributiebedrijfje Final Frontier in de jaren na onze eerste ontmoeting uit tot een van de belangrijkste undergroundartiesten in de Italiaanse hoofdstad. Maar stiekem is hij ook niet vies van neongekleurde clubhouse, weet ik toevallig. Van alle markten thuis, die lange Italiaan.

Intergalactic Gary

Berghain, Corsica, The Bunker NY. Waar staat Intergalactic Gary tegenwoordig niet achter de draaitafels? Noem hem een laatbloeier, maar de zegentocht langs het internationale clubcircuit is zeer verdiend. Lange tijd was de Hagenees ‘het best bewaarde dj-geheim van Den Haag’. Dat kwam deels door zijn dj-naam destijds: Jones. Maar nadat de vinylfreak betrokken raakte bij Intergalactic FM, was een beter bekkende naam snel verzonnen. Ik ken weinig dj’s die technisch beter zijn dan Intergalactic Gary. Bovendien is zijn smaak net zo breed als ‘ie diep is. Schuimige Italo-disco, abstracte Detroit-techno, moeilijke electro, de man met de baard draait het allemaal.

Antenna

Ze zijn de band met de minst googlebare naam van het hele festival: Antenna. Een project van de van oorsprong Oekraïense Sacha Renkas en zangeres Eline Makker. Ze blijven bewust onder de radar en wentelen zich achter hun MPC-samplers en Juno-synths graag in pluizige nostalgie. Daar waar de vintage Detroit-techno van Blake Baxter en Kevin Saunderson zachtjes botst met discobeats en UK rave uit de jaren negentig.

Drvg Cvltvre

Vincent Koreman dankt zijn artiestennaam aan een journalist, die voor de Brabander ooit spitsvondig samenvatte waarom die laatste de interesse in het nachtleven verloor. Teveel dopeheads, te weinig liefhebbers. Gelukkig voor ons was die teleurstelling slechts tijdelijk en keerde de uitgesproken Brabantse dj, labelbaas en producer terug in de nachtholen van verderf. Vorig jaar verscheen zijn sterke album Into The Endless Night. Daarop hoor je waardoor Koremans werd beïnvloed: Oldschool Chicago-house en Belgische new beat, maar ook door new wave uit de donkere jaren tachtig, toen mannen als The Clinic en Front 242 nog de toon zetten. In het bijeen brengen van die twee elektronische universums blijkt Koremans een kei.